ఎడతెగని బంధం...

బాధకు బంధానికి ఏదో ఎడతెగని సంబంధం ఉంది.
చీకటి మాటున పొంచి ఉన్న చిరుతపులిలా నీ జ్ఞపకాలు గుచ్చుతున్న వేళ.
కలనో, అలనో, నాకు నేనే లేనో  ఏమో... యుక్త వయసులో వార్థక్యం మనసు.
ఇన్ని అనుభవాలను గుండెపై మోస్తు... ఓ నిర్లక్ష్యపు క్షణాన నీకై కన్నీటిని మింగుతూ... ఇలానే.... అలానే... ఎప్పటికీ...

కవిత్వానికి, మనసుకు ఏదో తీయని అనుబంధం ఉండి ఉండాలి.
అందుకే ఈ అక్షరాలు వెన్నెల్లో ముంచిన చీకటిని నవ్వుల్లా పంచుతాయ్.
తప్పును కూడా ఇష్టంతో చేయమన్న మనసును మెచ్చిన సన్నివేశాలు.
ఊహాలు, వాంఛలు, ఆశలు, కోరికలు కలగలిసిన ఓ ఆత్మీయ స్పర్శ పొందిన అనురాగం. బంధాలు కూడా బద్దలు కొట్టగలదన్న కసి కాలానికి నిదర్శనం.

ఇప్పటికీ సజీవ సాక్ష్యంగా నిర్దయగా చీలుతున్న గుండె గొడలు.

వద్దన్నా, కాదన్నా, నీ పుటలు రాలుతున్న కన్నీటి జడులు.

అసలు ప్రేమకు, స్నేహానికి ఇన్ని నిర్వచనాలు అనవసరం. ఒక్క నీ స్పర్శ చాలు.

నీ కుంతలాల మధ్య నే పొందిన వెచ్చని జ్ఞానం చాలు.

కానీ ఇప్పుడు ఆనందం...సుఖం, సంతోషాన్ని... బిక్షా పాత్ర పట్టుకొని వెతుక్కుంటున్నా...

ఎన్ని ఎడారుల మధ్య నిర్దయగా రాలుతున్నానో...

ఎన్ని రాత్రులను హృదయంమీద సంక్షీప్తీకరిస్తున్నానో..

పులుపులు,,, మలుపులు... ఆసక్తులు...

అన్ని ఎగిరి పోయి...

ఇలా... ఇలా... ఇలా...

కాలానికి... నాకు ఎప్పుడూ పోరే...

దానిని నేను పట్టించుకోదు... నన్ను అది పట్టించుకోదు...

కానీ ఇప్పుడు మాత్రం అది చెప్పినట్లు నేను నడుస్తున్నానా...

కానీ అలా క్కూడా... వేదిస్తుంది... బాధిస్తుంది... వ్యతల్ని ఎక్కువ చేస్తుంది.

ముంగిపు లేని బాధల్తో... మదింపులేని మోహంలో...

నిన్న... నేడు... రేపు.. ఎప్పటికీ...

    

                                          

     శైకతశైలి (కవిత)

1.
ఏం రాయను..?
అనంత కాంతి సంవత్సరాల తర్వాత...
నాలో నిన్ను వెతికి పట్టుకోవాలని...!!
దూరాన్ని దగ్గరగా శపించుకొని
నేను గుర్తున్నానా...?
అని నా అంతరంగపు విరహాన్ని అడిగితే ఏం చెప్పను...?
చలన సూత్రాల నిండా బహుముఖ స్వాప్నిక జగత్తును గుండెకెత్తుకొని
నీకై... నీదై... రోదిస్తున్నా... ఏం చెప్పను...?
నీవు లేని క్షణాల్లో ఎదలో రగిలిన కణాల జ్వాలాక్షరాలను
ఎలా రాయను?
అన్వేషణ ఆఖరి పుట తిరగేస్తూ...
ఒక్క ఓదార్పు భాష్పజలమై నిరాశగా జారుతుంటే
ప్రియా... గుర్తున్నానా అంటే ఏం రాయను...!?
నాలో నిన్ను...!!
2.
పరిణామ గతులలో...! శిశువు కేకలో...!!

చీకటి విచ్చిన కాంతుల్లో...!!!

వివర్ణాలైన నా హృదయ శబ్దంలో..!!

ఏ తాత్వికతా ఇవ్వలేని నిర్వచనంగా వెతికిన ప్రతిసారీ

భాష లేదు...? భావం లేదు...? భ్రాంతి లేదు...?

అంతా ఒక్కొక్క మరణ శ్వాస క్షణాలు.

ఆనందానికి, అనుభవానికి మధ్య కూలిన వంతెనపై కూర్చొన్న

ఏకాకి హృదయంతో వెదుకులాట...! "వెత"కులాట...!!

అనం సృష్టి చలనాల్లో....!

అది భౌతిక నిగూఢ స్పర్శల్లో...!!

నీ పాద మృదు రజానికై...!!!

గుర్తులకై... వెదుకులాట...

సాహిత్యాన్ని, సౌందర్యాన్నీ పెకలిస్తూ రాలుతున్న హృదపూల ఘోష

విభజన లేని కణం చుట్టూ నువ్వూ, నేను.  నేను నేనే.

ఆ క్షణాల అంతా ఫెటిళ్లమనే చీకటి...!!

అవే కదా నువ్వూ నేను కలిసిన చివరి, మొదటి క్షణాలు.
3.

అప్పటి నుండి వెదుకులాట!

నాలోకి నేను, సృష్టిలోకి నేను

కళల్లోకి సాహిత్య, సౌందర్య పిపాసినై నేను.!!

నీకై... కై... మారుతున్న జాగాలలో మనసు పారేసుకుంటూ

చరిత్ర బీజాలకు మన పంచేద్రియాలకు ప్రాణంగా పోస్తూ...!

బతికిస్తూ నేను... నీవు అయిన నేను.

నీవు కాని నేను...!!
4.

అంతా శబ్ద చలనం...

అంతా నిర్మితం...

అంతా కుత్రిమం...

అంతా నీవు కాలేక పోతున్న నేను...!

భాషించలేని భాష సాక్ష్యం.!

ఎదకు ఎదకు ఎడారంత దాహం!

శరీరానికి ఎదకు సముద్రమంత వేడి నీవైన నాకు...,

సాక్ష్యాలు లేని బతుకుల్లో...!

ఎలా ఉన్నావు...?

నీవు లేని నే... అలవాటైపోయాను.!

పోతూనే ఉన్నాను...!!

నా గుండె వేలు పట్టుకొని, కళ్లకు గంతలు కట్టి

ఎవరో బలవంతంగా ప్రేమగా లాక్కెళ్లి పోతున్నారు..!?

5.

నీ జాడల్లేవు...  నీ పాటల్లేవు...

షెహనాయ్ మూగబోయింది.

కవాటాలు మూసేసుకుని నాలోకి నేను నీవుగా కుదించేసుకుంటున్నా

ప్రవాసంలోకి పోతున్నా...!!

అయినా...!

 నీ కోసం జన్మజన్మలకు నాలోనేను తవ్వకాలు జరుపుతూనే ఉన్నా
ఉన్నా...! ఉంటున్నా...! ఉంటూనే ఉన్నా...!!

అందుకే ...!
నేనిప్పుడు నీకై కవిత్వంగా చెక్కుకుంటున్న శైకత శిల్పిని.

ఇలా... లా... లా... ఇలానే....!?