ఎడతెగని బంధం...

బాధకు బంధానికి ఏదో ఎడతెగని సంబంధం ఉంది.
చీకటి మాటున పొంచి ఉన్న చిరుతపులిలా నీ జ్ఞపకాలు గుచ్చుతున్న వేళ.
కలనో, అలనో, నాకు నేనే లేనో  ఏమో... యుక్త వయసులో వార్థక్యం మనసు.
ఇన్ని అనుభవాలను గుండెపై మోస్తు... ఓ నిర్లక్ష్యపు క్షణాన నీకై కన్నీటిని మింగుతూ... ఇలానే.... అలానే... ఎప్పటికీ...

కవిత్వానికి, మనసుకు ఏదో తీయని అనుబంధం ఉండి ఉండాలి.
అందుకే ఈ అక్షరాలు వెన్నెల్లో ముంచిన చీకటిని నవ్వుల్లా పంచుతాయ్.
తప్పును కూడా ఇష్టంతో చేయమన్న మనసును మెచ్చిన సన్నివేశాలు.
ఊహాలు, వాంఛలు, ఆశలు, కోరికలు కలగలిసిన ఓ ఆత్మీయ స్పర్శ పొందిన అనురాగం. బంధాలు కూడా బద్దలు కొట్టగలదన్న కసి కాలానికి నిదర్శనం.

ఇప్పటికీ సజీవ సాక్ష్యంగా నిర్దయగా చీలుతున్న గుండె గొడలు.

వద్దన్నా, కాదన్నా, నీ పుటలు రాలుతున్న కన్నీటి జడులు.

అసలు ప్రేమకు, స్నేహానికి ఇన్ని నిర్వచనాలు అనవసరం. ఒక్క నీ స్పర్శ చాలు.

నీ కుంతలాల మధ్య నే పొందిన వెచ్చని జ్ఞానం చాలు.

కానీ ఇప్పుడు ఆనందం...సుఖం, సంతోషాన్ని... బిక్షా పాత్ర పట్టుకొని వెతుక్కుంటున్నా...

ఎన్ని ఎడారుల మధ్య నిర్దయగా రాలుతున్నానో...

ఎన్ని రాత్రులను హృదయంమీద సంక్షీప్తీకరిస్తున్నానో..

పులుపులు,,, మలుపులు... ఆసక్తులు...

అన్ని ఎగిరి పోయి...

ఇలా... ఇలా... ఇలా...

కాలానికి... నాకు ఎప్పుడూ పోరే...

దానిని నేను పట్టించుకోదు... నన్ను అది పట్టించుకోదు...

కానీ ఇప్పుడు మాత్రం అది చెప్పినట్లు నేను నడుస్తున్నానా...

కానీ అలా క్కూడా... వేదిస్తుంది... బాధిస్తుంది... వ్యతల్ని ఎక్కువ చేస్తుంది.

ముంగిపు లేని బాధల్తో... మదింపులేని మోహంలో...

నిన్న... నేడు... రేపు.. ఎప్పటికీ...