నాన్న క్షమించకు...!

                       

  నాన్నా...!
  ఈ సృష్టి జీవన పాఠశాలలో తొలి బిందువు నువ్వు

  నీ భుజాల భరోసాలో నే నిటారుగా నిల్చున్న బాల్యాన్ని
  నీ పొట్టపై నా కేరింతలు అల్లరిలో నీ కోపాల తీయదనం   నా అడుగుల తచ్చాటల్లో తొలి ఊతానివి నువ్వు

  నీ చిటికినేలు చుక్కానితో  మొదలైంది నా బ్రతుకు నడక
  సాయంత్రాలు ఇంటికి నీవస్తుంటే నోరూరిన జ్ఞాపకం నాది

  నాన్నా...!

  నా ఎల్ కె జీ చదువులు నీ సంపాదనల మెట్లను ఇక్కట్లు చేశాయి

  నే తరగతి మారినప్పుడల్లా నీ ఆర్థిక ఒత్తిడి అప్పులపాలయ్యేది

  నా ర్యాంకుల్లో నీ కష్టాలు ఆర్ద్రంగా గొప్పులు పోయేవి

  కానీ.., ఏ అర్ధరాత్రో అమ్మతో మాటల మధ్య మౌనంగా రోదించేవి

  నా ఉద్యోగం కోసం నీ కళ్లు, జేబు ఆర్తిగా జాలువారాయి

  అసలు, నా ప్రతి విజయంలో నీ శక్తి సన్నగిళ్లిన క్షణాలు ఎన్నో...

  నాన్నా...!

  నా నమ్మకానికి పునాది రాయివి నువ్వు

  నా వెలుగుల మధ్య చీకటి ప్రభవు నువ్వు

  నా విలాసాల తాలూకూ పేదరికం నువ్వు

  నా రేపటి వర్తమానానికి కొడుకువు నువ్వు

  అసలు, నాకు నేను మిగలనప్పుడు ఉండేది నువ్వే...

  నాన్నా...!

  వృద్ధాశ్రమాల ఆలనలో నువ్వు పొగిలిపొగిలి కుములుతుంటే...

  ఓ ముసలి చేయి ఆకలితో నా ముందు ఆక్రందనతో ఊగుతుంటే...

  మూడుకాళ్లతో ఏ అడ్రెస్ లేని రోడ్డుపైనో నీవు స్పృహతప్పితే...

  దూరంగా వినోదాల విందుల్లో, ధనాంధులమై నిన్ను వదిలేస్తుంటే...

  నాన్నా...!
  నీ చిరునామాను... ఎక్కడని వెతకను..!?

  రైలు పట్టాలా పైనా... తీరం తాకే అలల కడలిలోనా..

  ఉరికి వేళాడే అస్తిపంజరాల్లోనా... ప్రాణాలు తీసే మందుల్లోనా..

  అసలు... మృగ్యమైన కొడుకుల మానవత్వంలోనా...

               క్షమించకు నాన్నా... క్షమించకు...

               నాన్నను చూడని ఈ నాన్నలను...